Recensie
In het veld
Jesse Loncraine
Journalist Orin Perth verdwijnt van de ene op de andere dag van de aardbodem, ergens in Oost-Afrika na het verzenden van een indrukwekkend artikel over Christine, waarin duidelijk wordt dat haar zoon Paul door de militie van een warlord is gekidnapt. Liz, de moeder van Orin is zelf verslaggeefster en vertrekt ondanks haar strijd tegen kanker naar Afrika, op zoek naar haar zoon.
Traumatiek kindsoldaten
Het verhaal zit goed in elkaar. Loncraine weet de lezer met meerdere verhaallijnen logischerwijs naar 1 punt te brengen waar alles bij elkaar komt. Duidelijk is ook dat Loncraine weet waarover hij schrijft, zeker als hij het over de traumatiek van kindsoldaten heeft, en wat er kan gebeuren in het kamp van de Warlord, wat de geloofwaardigheid van het verhaal ten goede komt. Waar mensen zijn worden fouten gemaakt, en zijn er openingen en kansen op ontsnapping, als je die wilt zien en nemen, zelfs als je denkt dat de situatie kansloos is. Het hopeloze van de bevolking én de kinderen in het kamp van de Warlord weet Loncraine beeldend over te brengen.
De enige kanttekening is dat er zeker in het begin vrij veel personages zijn, waardoor het even duurt voor de lezer in het verhaal is. Sommige bijfiguren speelden zo’n kleine rol dat de nut/noodzaak van introductie niet helemaal helder was.
Beeldend geschreven
De schrijfstijl van Loncraine is prettig. Een mooie balans tussen de personages, wat zij meemaken en voelen, en de setting waarin het speelt. Nergens langdradige beschrijvingen, maar wel beeldend genoeg om een beeld te vormen. Hij heeft een toon laten horen die ontroert en tegelijk wat deprimeert. Een schreeuw om aandacht voor problematiek die de westerse wereld liever niet onder ogen ziet.
Het is een verhaal dat geschaard kan worden onder ‘verhalen die verteld moeten worden’. Tijdens het lezen voel je de noodzaak tot het schrijven van de auteur in de woorden. Wel zonder oordeel, dat wordt aan de lezer zelf overgelaten.
~ Liane Baltus
