Dank je wel
Afgelopen week kreeg ik een vraag over hoe overtuigingen uit het verleden doorwerken in het heden. Ik realiseerde me ineens dat ik in ruim een jaar grote stappen heb gemaakt. Sinds ik twee zomers terug besloot mijn eigen waarneming te volgen, heb ik weer toegang tot de vrolijkheid en luchtigheid die ik als klein kind voelde. Vroeger ervaarde ik het leven als magisch. Totdat ik de wil van mijn vader opgelegd kreeg en het contact met mijn kern kwijtraakte. En dat herstelde niet automatisch toen hij drieëndertig jaar geleden stierf in de nacht van eerste op tweede kerstdag. Na zijn dood hield ik mezelf gevangen in mijn conclusies uit het verleden. Deze Kerst is er een van dankbaarheid waarbij ik tegen hem wil zeggen: Dank je wel.
Een echte puber
Ik was veertien, en had een haat-liefde verhouding met mijn vader. Zijn wil was wet, er mocht op geen enkele manier aan zijn waarheid getornd worden. Deed ik dat wel, dan volgde slaag. In het beste geval werd ik op zo’n moment naar bed gestuurd. Ik trok de conclusie dat wat ik wilde of voelde er niet toe deed. Dat mijn waarheid niet belangrijk was. Als kind houd je van je ouders. Tot de liefde die ik naast de haat óók voor hem voelde, had ik het meest toegang als we ’s avonds samen voor de dieren zorgden die in de stallen stonden. Ik leerde van hem dat ik gewaardeerd werd als ik iets voor hem deed. Dit is een conclusie die maakte dat ik jarenlang voor anderen werkte, waarbij ik mijn waarde praktisch weggaf.
Vasthouden voor later
Al maanden voor de hoofdpijnen bij mijn vader opkwamen keek ik steeds vaker naar hem. Ik dacht: Dit moment moet ik vasthouden voor later als hij er niet meer is. Waarschijnlijk heb ik daarom veel herinneringen aan de maanden voordat hij stierf. Hoe hij naast me in de auto zat als we naar de markt waren geweest. Hoe we aan tafel zaten tijdens het eten. En ook als ik hem hielp in de stal. Hoe hij tegen de koeien praatte, de mestvork hanteerde en mij aanwijzingen gaf wat ik moest doen. Alleen op die momenten voelde ik me door hem gezien voor wie ik was. Het was mijn manier waarop ik me met hem kon verbinden. Later voelde ik me schuldig dat ik zo veel met zijn dood bezig was geweest, voordat hij overleed. Het werd nog een reden om mijn intuïtie grondig te wantrouwen.
Gemixte gevoelens
De huisarts die op eerste Kerstdag tot drie keer toe door mij gebeld werd tijdens zijn kerstdiner, was niet blij dat hij voor een geval ‘migraine’ zijn huis moest verlaten. ‘Nee, je vader gaat niet dood’, verzekerde hij mij, aanhakend op de woorden die ik gebruikte tijdens onze telefoongesprekken. Ik overdreef. Ik kan nog steeds de opluchting voelen die ik ervoer bij zijn woorden. Een arts weet het beter dan ik, toch? Ik moest me niet aanstellen. Opnieuw kreeg ik de bevestiging van een volwassene dat mijn waarheid er niet toe deed ook al wist ik vanbinnen dat de afloop echt anders zou zijn.
Bewust afscheid
Voordat ik eerste kerstdag ’s avonds naar bed ging bleef ik in de deuropening staan kijken hoe mijn vader op de bank lag te slapen. Het was de laatste keer dat ik mijn vader in leven zag. Mijn moeder bleef die nacht bij mijn vader waken. Ik had haar eerder die dag al tussen neus en lippen door verteld dat papa dood zou gaan. Pas bij het schrijven van dit stuk besef ik dat mijn moeder toen wel op mijn intuïtie vertrouwde. Dat vertrouwen kon ik op dat moment en de drieëndertig jaar erna niet ontvangen. Het overlijden van mijn vader dreef mij juist verder van mijn intuïtie vandaan.
Doen wat hij zegt
Mijn vader was geen makkelijke man voor zijn gezin. Naar buiten toe was hij joviaal en vrolijk. Hij was graag gezien, wat bevestigd werd bij zijn begrafenis, toen de kerk te klein was voor het aantal mensen dat afscheid wilde nemen. Binnenshuis was het anders. We hadden allemaal taken en wee je gebeente als je je er niet aan hield. Ik kon maar beter doen wat hij vroeg, en mijn eigen mening of wensen negeren. Pas dan kreeg ik zijn goedkeuring. En hield hij van mij. Ook al betekende dat dat een groot deel van mij onderdrukt werd. Niet door hem, maar door mijzelf.
Over de doden niets dan goeds
De eerste jaren na de dood van mijn vader kon ik niets met het gevoel van haat dat ook in mij zat. Met zijn dood werd mijn vader min of meer heilig. Kerst werd een periode van rouw en over de dode werd niets dan goed gepraat. Ik denk dat mijn moeder dat ook nodig had. Voor haar viel het zeker niet mee om met drie tienerdochters en een zoon van negen achter te blijven. Ik heb een groot respect voor hoe ze zich staande hield in die onzekere tijd.
Het effect van overtuigingen
Het doet wat met je als je opgroeit in een omgeving waarin de overtuigingen van je vader tegengesteld zijn aan die van jezelf. Zeker als je een gevoelig intuïtief kind bent zoals ik was. Ik verloor het vertrouwen in mijn eigen waarneming en intuïtie. Ik nam de overtuigingen van mijn vader en soms ook mijn moeder aan.
Je kunt niet altijd winnen
Ik onderdrukte mijn waarneming als ik iets ‘in de lucht’ had opgevangen wat waar bleek te zijn. Ik leerde dat ik niet altijd kon winnen. Dat vinden mensen raar. Bij een verloting koos ik bewust envelopjes die leeg waren. Terwijl het voor mij juist natuurlijk was het envelopje mét de prijs te pakken. Plankje voor plankje timmerde ik op deze manier onbewust mijn eigen gevangenis, tot de kern van wie ik ben en wat ik mensen kan brengen keurig verborgen was.
Je houdt jezelf gevangen
Ondertussen snapte ik niets van het leven. De wereld wordt vijandig als je je eigen kern kwijtraakt. Dankzij mijn vaders straf trok ik de conclusie dat wat ik wilde of voelde er niet toe deed. Let op: Ik trok deze conclusie zelf, het heeft niets te maken met motieven of intenties van mijn vader. Die weet ik niet en ik kan het hem ook niet vragen. Hij is dood. Daarom veranderde er ook niets na zijn overlijden. Pas nadat ik in ben gaan zien dat ik mezelf gevangen hou in conclusies en ben gaan staan voor mezelf, voor mijn kennis, waarneming en intuïtie, ben ik in lijn met wie ik ben.
Vanbinnen naar buiten
En nu drieëndertig jaar na zijn overlijden ben ik mijn vader dankbaar voor de les die hij mij leerde: alles wat je ervaart in je leven creëer je met overtuigingen. Die van jezelf en die van een ander. Sommige zijn nuttig en andere niet. Het zijn meestal belemmerende overtuigingen die opkomen als je ergens tegenaan loopt. Dat is ook hét moment om je overtuiging boven tafel te krijgen en te zien of het van jou is. Je kunt dan een nieuwe conclusie trekken over wat je wel wilt. Door dit mechanisme in jou verandert de wereld buiten je. Dat is ook logisch. Je reageert niet meer zoals je deed, waardoor de wereld met jou mee verandert.
Jij bent de limiet
Het maakt mij vrij om mijn eigen waarneming te volgen. Ik kies voor de mensen die ik dichtbij wil hebben in mijn leven en wie ik veraf houd. In mijn bedrijf maak ik andere keuzes dan twee jaar geleden. Ik help mensen door zelf exact dat te doen wat ik ze meegeef in een Mastermind: je onbewuste trainen in het herkennen van die dingen in je omgeving die je verder helpen naar je doel. Dat is inclusief erkennen wat je tegenhoudt in de conclusies die je zelf getrokken hebt. Er is dan veel meer mogelijk dan je denkt. Jij bent zelf de limiet in wat je toelaat in je leven.
Ik wens jullie allen een magisch en vreugdevol 2020 toe!
Liane
Wil jij met jouw overtuigingen aan de gang? Dat kan in de 90 dagen Intentie Focusgroep. Klik op de onderstaande knop voor meer informatie.
